Ekspozycja stanowi pewnego rodzaju hołd oddany młodym kobietom, które urodziły się na początku XX wieku, a ich młodość przypadła na czas II wojny światowej i rozkwitu dwóch największych ustrojów totalitarnych. Wystawa zainspirowana jest historią matki artysty i osób z jej otoczenia.

Projekt składa się z wielkoformatowych portretów (200x140 cm), stworzonych na podstawie archiwalnych fotografii bohaterek. Grafiki, utrzymane w monochromatycznej kolorystyce, wykonane są z drobnych kropek, które dopiero z odpowiedniego dystansu tworzą całość. Specjalna farba użyta do ich stworzenia ma trwałość obliczaną na rok. Po tym czasie prace znikną. Oczywiście można o nie zadbać i chronić jak ikony w świątyniach. Ale można również patrzeć na nie i obserwować, jak powoli i systematycznie stają się coraz mniej widocznym znakiem, który finalnie pozostanie tylko w naszej pamięci.

Dla Pawła Kowalewskiego pretekstem do podjęcia tego niezwykłego dialogu z historią i pamięcią były losy jego matki, Zofii Jastrzębskiej, oraz matek innych znajomych. Artysta otwiera nową perspektywę. Prezentując kobiety, które doświadczyły niewyobrażalnego okrucieństwa, ukazuje ich niezwykłe piękno, siłę i odwagę; dopowiada także, że to właśnie te czynniki stanowiły w dużej mierze drogę do ocalenia bohaterek.

Paweł Kowalewski (ur. 1958 w Warszawie)

 http://pawelkowalewski.pl

W latach 1978-1983 studiował na Wydziale Malarstwa w Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie, gdzie uzyskał dyplom z wyróżnieniem w pracowni Stefana Gierowskiego. Od 1985 jest wykładowcą na Wydziale Wzornictwa warszawskiej ASP, obecnie ze stopniem doktora habilitowanego. Już w trakcie studiów silnie zaangażował się w rozwój niezależnej sceny artystycznej, a początek jego kariery upłynął pod znakiem działalności w Gruppie. Wraz z cyklem Fin de siècle z 1992 roku Paweł Kowalewski zasadniczo porzucił malarstwo, koncertując się na pracach o charakterze interdyscyplinarnym i performatywnym.

Od początku swojej drogi twórczej Paweł Kowalewski rozwijał koncepcję „sztuki osobistej, czyli prywatnej”, pozostającej w silnym połączeniu z życiem samego artysty, ale także odnoszącej się do problemów, które umieszczają każdego widza w kontekście uniwersalnym. Równie istotnym elementem twórczości Pawła Kowalewskiego jest wymiar polityczny, który z czasem stał się osią jego programu. Początkowo wyrażało się to w ogólnym kierunku działalności Gruppy oraz pojedynczych dziełach, takich jak Mon cheri Bolscheviq czy Zdzicho skacze co noc z butelkami z benzyną, by stopniowo ewoluować w stronę prac wpisujących się w dyskurs antytotalitarny, takich jak cykl Nie wolno! oraz Symulator totalitaryzmu.