O tym, że czasy się zmieniają wraz z mentalnością ludzi w nich żyjących, nie trzeba przekonywać nikogo. Świadczą o tym nowe sposoby komunikacji i więzi międzyludzkich, ale również odbiciem tego jest kultura, a w niej - sztuka kabaretowa.

Oglądane dzisiaj odcinki Kabaretu Starszych Panów nie są atrakcyjne dla młodego pokolenia - akcji w nich właściwie brak, dialogi między postaciami wydają się niepotrzebnie ciągnąć w nieskończoność, udziwnione linie melodyczne piosenek i aktorzy je wykonujący, którzy wspiąć się musieli na wyżyny umiejętności wokalnych - po co to komu? Jednak odrobina dobrej woli ze strony widza sprawi, że ten, o ile tylko podda się nieco surrealistycznej atmosferze, przeniesie się do innego wymiaru - tam, gdzie język polski wraz z wszystkimi jego niuansami pozostawił prawdziwe skarby.

Jerzy Wasowski odpowiedzialny za oprawę muzyczną i Jeremi Przybora jako mistrz słowa stanowili skontrastowany duet. Teksty piosenek, a właściwie wiersze Przybory powstawały na długo przed próbami kolejnych części Kabaretu (te przez wiele lat były emitowane w telewizji na żywo), za to melodie - w ostatniej chwili, zapisywane niemal na kolanie w drodze Wasowskiego do budynku Telewizji Polskiej przy Woronicza. Trudno w to uwierzyć, słuchając urzekających melodii, z których wiele nucimy do dzisiaj nie zdając sobie sprawy, że pochodzą z Kabaretu Starszych Panów.

Jednak nie tylko bogactwo dźwięków i kapitalna polszczyzna świadczy o mistrzostwie Kabaretu. Jest nim również charakterystyczna atmosfera - nieco tajemnicza, pełna niedopowiedzeń, niejasnych insynuacji i błędnych tropów. Czy w takim otoczeniu jest miejsce na humor i dobrą zabawę? Oczywiście że tak pod warunkiem, że szukać będziemy śmiechu, a nie rechotu i jest to główna różnica między Kabaretem a współczesnym kabaretem.

Każdy, kto para się pisaniem tekstów, powinien wziąć na warsztat tomik wierszy skompilowany z tekstów piosenek Jeremiego Przybory. Znajdzie w nim nie tylko kapitalne pomysły, niespotykane dziś widzenie świata ze zgodą na ludzkie przywary, ale też rozwiązania językowe, które poszerzą horyzonty myślenia o języku polskim. W tym wykonaniu jawi się on jako skończona doskonałość, a wszelkie jego niuanse fonetyczne przeradzają się w muzykę dla uszu.